Masutatsu Oyama en de Kracht van Meditatie in Kyokushin

Wanneer de naam Masutatsu Oyama klinkt, zien velen het beeld van een onverschrokken krijger. De man die met zijn blote vuisten stieren trotseerde, die rotsen verbrijzelde alsof het takjes waren, en die het Kyokushin Karate de bijnaam “the strongest karate” gaf. Maar achter dit beeld van brute kracht schuilt een minder zichtbaar, maar minstens zo belangrijk geheim: de kracht van meditatie.

De jonge Oyama: meer dan fysieke kracht

Mas Oyama, geboren in 1923 in Korea, was al op jonge leeftijd gefascineerd door krijgskunst. Toen hij naar Japan verhuisde, begon zijn reis langs verschillende stijlen van karate en andere budo-disciplines. Wat hem onderscheidde van velen, was zijn onstilbare honger om niet alleen zijn lichaam, maar ook zijn geest te trainen.

Hij begreep al vroeg dat een lichaam zonder geest richtingloos is, en dat een geest zonder rust zwak wordt. Voor Oyama was kracht meer dan spiermassa en snelheid – het was de harmonie van lichaam, geest en ziel.

De bergen in: training in afzondering

Het bekendste verhaal uit zijn leven is zijn terugtrekking in de Japanse bergen. Oyama leefde daar jarenlang in bijna totale afzondering, met slechts de natuur als zijn leraar. Zijn dagen waren een combinatie van extreme fysieke training – honderden push-ups, kata’s, schoppen tegen bomen tot zijn schenen bloedden – en urenlange meditatie.

In die stilte vond Oyama de kern van Kyokushin: ware kracht ontstaat pas als je in staat bent om ook je eigen geest te beheersen. De bergen leerden hem dat gevechten niet alleen tegen een tegenstander plaatsvinden, maar vooral tegen je eigen angsten, twijfels en zwaktes.

De introductie van mokuso

Toen Oyama later zijn eigen stijl oprichtte, Kyokushin Karate, nam hij deze levensles mee de dojo in. Elke training begon en eindigde met mokuso – meditatie in stilte.

Veel karateka zien het als een formaliteit: een moment van ogen sluiten, handen op de bovenbenen, wachten tot de sensei “mokuso yame” roept. Maar Oyama bedoelde het anders. Voor hem was dit het heiligste moment van de training:

• Voor de training om je geest leeg te maken en volledig aanwezig te zijn in het hier en nu.

• Na de training om terug te blikken: hoe heb je jezelf overwonnen, welke grenzen heb je verlegd, welke fouten moet je morgen corrigeren?

De paradox van kracht en stilte

Oyama stond bekend om zijn gevechten tegen stieren. Hij doodde er meerdere met één enkele stoot of schop – een demonstratie van fysieke kracht die wereldwijd verbazing opriep. Toch was dezelfde man in staat om uren in stilte te zitten, diep ademhalend, volledig kalm.

Deze paradox – uiterste kracht én uiterste stilte – vormt de essentie van Kyokushin. Het is niet de kracht van een wilde storm, maar van een kalme oceaan: diep, immens en onaantastbaar.

Meditatie als onzichtbare wapen

Oyama geloofde dat een karateka pas echt onverslaanbaar wordt als hij zijn geest beheerst. In een gevecht kan een tegenstander je raken, maar als je geest standhoudt, verlies je nooit. Meditatie was voor hem de sleutel om die mentale onbreekbaarheid te ontwikkelen.

In zijn filosofie was meditatie niet zweverig, maar praktisch. Het hielp hem om angst te overwinnen, pijn te doorstaan en in de meest extreme omstandigheden helder te blijven denken.

Wat wij vandaag kunnen leren

In onze moderne wereld is het makkelijk om te denken dat Kyokushin alleen draait om harde training, push-ups en kumite. Maar Oyama’s boodschap is tijdloos: zonder stilte is er geen kracht.

• Meditatie leert ons kalm te blijven in stressvolle situaties – of dat nu een gevecht is, of een moeilijke dag op werk of school.

• Het helpt ons te focussen, zodat elke training doelbewust is.

• Het geeft ons inzicht in onszelf – en uiteindelijk is zelfkennis de ultieme overwinning.

De ultieme waarheid

Kyokushin betekent “de ultieme waarheid”. Oyama liet zien dat die waarheid niet alleen gevonden wordt in harde gevechten en fysieke proeven, maar ook in de stilte van meditatie.

Zijn nalatenschap is meer dan een vechtstijl. Het is een levensfilosofie die ons leert dat echte kracht niet luidruchtig is, maar stil. Niet kortstondig, maar tijdloos.

Of zoals Oyama zelf zei:“One becomes a beginner after one thousand days of training, and an expert after ten thousand days of practice.”En die weg van tienduizend dagen is niet alleen een weg van zweet en pijn, maar ook van stilte en innerlijke groei.